Mijn naam is Kitty, maar ze noemen mij ook wel Kit(te)kat of Draak. Waar ze die laatste naam vandaan halen zou ik echt niet weten want ik gedraag me altijd als een voorbeeldig poesje. Ik woon sinds het najaar van 2014 bij de baasjes en de dierenarts denkt dat ik op dat moment ongeveer 2 jaar oud was. De grote vraag waar niemand antwoord op heeft is: Waar kom ik precies vandaan? Dat blijft voor iedereen een vraag en voor mij een weet, maar ik wil wel uitleggen hoe ik onze baasjes heb leren kennen.
Het begon allemaal op een mooie zomerdag in juli toen ik een lekker plekje zocht om uit te rusten. Ik kwam terecht in een mooie tuin waar al 2 andere poezen rondliepen en vond daar een heerlijk plekje in de zon om te dutten. Toen ik een paar uur later wakker werd zag ik dat er ook personeel aanwezig was in deze tuin, het was een zij-figuur en ze zat aan de grote tafel onder de parasol achter de laptop. Ik dacht die moet ik eens van dichtbij bekijken en ging erop af. Ze lachte naar mij en ik kreeg een aai over mijn kop terwijl ze vroeg hoe ik heette en waar ik vandaag kwam en vanaf dat moment was ik verliefd en wist ik dat ik hier niet meer weg wilde! Later kwam er ook nog een man figuur bij die mij helemaal ging bestuderen. Ik bleef bij ze in de tuin tot het donker werd toen gingen ze weg en lieten ze mij alleen achter en zeiden dat ik ook naar huis moest gaan.
De dagen daarna bleef het mooi weer dus bivakkeerde ik lekker daar in de tuin. Het vrouwtje was eigenlijk de hele dag in de buurt en het baasje ging af en toe weg maar kwam ook altijd weer terug. In de tuin stond een waterbak en ik had al snel ontdekt dat ik bij de buurvrouw vrije doorgang had naar kattenvoer dus deze plek was voor mij een waar paradijs. Het vrouwtje en het baasje begonnen zich wel af te vragen waar ik vandaag kwam en gingen de buurt langs om dat te vragen maar niemand wist wie ik was en waar ik hoorde. Daarom belde het baasje eerst de dierenambulance maar die wilde niks doen omdat ik niet gewond was en daarna moest ik in een mandje mee naar de dierenarts om te kijken of ik gechipt was, maar dat was ik ook niet. Ik werd weer vrij gelaten in de tuin en ondertussen gingen we weer door zoals hiervoor alleen mocht ik nog steeds niet naar binnen.
Toen ik opeens een traan oogje kreeg vonden ze dat na een paar dagen toch wel zielig dus moest ik weer in het mandje mee naar de dierenarts, daar kreeg ik zalf dat het baasje iedere dag op mijn ogen deed tot het weer beter ging. Ondertussen hadden ze nog steeds niet achterhaald waar ik nou eigenlijk vandaan kwam en mocht ik nog steeds niet naar binnen en dat vond ik toch wel heel frustrerend!
Ik had al gezien dat er een luik in de muur zat dat automatisch open ging zodra één van de andere poezen ervoor ging staan maar zodra ik naar binnen wilde bleef hij dicht. Overdag stond de tuindeur open en die was afgeschermd met een hordeur.
De achterbuurman had een motor waarmee hij naar het werk ging en Bliksem, één van de andere poezen schrok dan altijd zo erg als hij thuis kwam dat ze dwars door de hordeur liep en na een paar keer kijken dacht ik, dat kan ik ook. Ik nam een aanloop, zette het op een rennen en ja, ik was binnen! De eerste paar keer zette het vrouwtje mij weer buiten zodra ik binnen was maar na een paar dagen was ze daar ook wel klaar mee. Zolang de tuindeur open stond mocht ik naar binnen maar ’s avonds moest ik weer naar buiten. Hier was ik het niet mee eens maar zelfs een flinke krats deed het vrouwtje niet van gedachten veranderen dus ik moest iets anders verzinnen.
Het duurde niet lang tot ik de oplossing vond (ik zeg lekker niet hoe) en toen kon ik ook ’s avonds en ’s nachts via het luikje naar binnen. De eerste keer werd ik betrapt door het baasje toen die ’s avonds laat uit zijn werk kwam en ik heerlijk op de bank lag te pitten. Ik werd zonder pardon weer buiten gezet en hij was boos op het vrouwtje dat ze mij niet eruit had gezet voordat ze ging slapen. Dat was natuurlijk niet helemaal eerlijk van hem dus de keer daarop sloop ik stiekem naar boven terwijl ze samen lagen te slapen en ben ik lekker tussen ze in gaan liggen. Je had hun gezichten moeten zien toen ze de volgende ochtend wakker werden!
Ondertussen werd het weer minder en omdat ze nog steeds niet konden achterhalen waar ik precies vandaan kwam moest ik weer naar de dierenarts voor een chip zodat ik 24 uur per dag via het luikje naar binnen en naar buiten kon. Ook werd er een extra bakje neergezet met eten en mocht ik ’s avonds op schoot bij het televisiekijken en ’s nachts lekker bij ze op bed slapen. Toch was ik heel bang dat ze me opeens toch weer op straat zouden zetten. Als iemand aardig tegen mee deed gaf ik nog wel eens een krats in plaats van een kopje en ik vond het ook geweldig om Bliksem een beetje op stang te jagen. Achteraf misschien niet zo slim omdat ze toen waarschijnlijk al ziek was.
Anderhalf jaar later gebeurde er opeens iets geks. Er kwamen een heleboel dozen waar de spullen in gingen en de baasjes waren opeens heel veel van huis. In een paar weken tijd verdwenen er steeds meer spullen uit huis tot er op een morgen een hele grote auto kwam en ook alle grote spullen ingeladen werden. Daarna waren alleen ik, Donder en Bliksem nog in de tuin en was de rest van het huis nagenoeg leeg, zelfs de vloer hadden ze meegenomen! We begrepen er helemaal niks van, tot aan het einde van de middag het baasje kwam met 3 mandjes en we alle drie in een mandje gestopt werden en mee mochten in de auto. Toen het mandje later weer open ging zag ik al onze spullen en het vrouwtje en kwam ik tot de ontdekking dat ze verhuisd waren en mij meegenomen hadden, ik hoorde er toch echt bij! Wat was ik blij en wat was het leuk in ons nieuwe huis en onze nieuwe tuin.
Donder en Bliksem waren natuurlijk wel een stuk ouder dan ik en hielden niet zo van spelen. Bliksem opjagen vond ik wel een heel leuk spelletje maar helaas bleek ze ziek te zijn en niet lang nadat we verhuisd waren moesten we afscheid van haar nemen. Vrouwtje vond dit heel erg en het baasje bedacht dat toen dat het misschien wel een goed idee zou zijn om 2 kittens in huis te halen dus toen kwamen Schadow en Spyro. In het begin moest ik daar niks van weten tot ik erachter kwam dat zij wel met mij wilden spelen! Zij zien mij als hun grote voorbeeld en samen beleven we heel wat avonturen. Vanzelfsprekend mogen jullie straks ook lekker mee doen als jullie dat willen want 5 poezen kunnen meer kattenkwaad uithalen dan 3. Niet dat ik ooit iets stouts doe hoor, want zoals ik al eerder zei: ik ben een voorbeeldig poesje en ik heb echt geen flauw idee waarom ze mij ook wel Draak noemen!